Pierwsza wzmianka o Cisach pochodzi z 1242 r. Powiadają, że wcześniej stał tu gród drewniany o charakterze obronnym i że rozbudował go wnuk Bolka I Surowego, i umocnił warownię. Otoczony fosą zamek stał na 350 metrowym urwistym zboczem doliny Czyżynki , więc stanowił dobry punkt obronny. Jak wieść gminna niesie zamek stał również na straży szlaków handlowych.
W połowie XIV wieku był siedzibą rycerzy rabusiów, ale później został przejęty przez Bolka II. W 1335 roku Cisy przeszły we władanie kasztelana strzegomskiego Nickela Boltze, który sprzedał zamek Aleksandrowi von Grunau. W 1429 zamek został odkupiony przez Urlicha von Seydlitz .
W 1466 roku w czasie wojen husyckich został cześciowo zniszczony, a nastepnie odbudowany i powiększony o przedzamcze zachodznie. W trakcie kolejnych modernizacji powstało przedzamcze wschodnie, a w XVI wieku wzniesiono półkolistą basteję, która broniła mostu.
W początku XVII wieku zamek należał do Mikołaja von Czeschhaus. W czasie wojny trzydziestoletniej w 1634 r. został spalony przez Szwedów. Opuszczony zamek zaczął popadać w ruinę.
Od 1655 roku jego właścicielką była Susanne von Sauermann, a w 1718 odkupił go Christoph Friedrich, hrabia Stolberg-Wenigerod. Kolejnym właścicielem był hrabia Zieten ze Strugi, który w 1833 roku oczyścił zamek z krzewów i drzew. Niestety kolejni właściciele niezbyt interesowali się ruinam, więc okoliczni chłopi czerpali z nich materiał budowlany. XIX wiek przyniósł nowe zainteresowanie ruinami zamku i stały się one miejscem licznych wycieczek.
W połowie XIX wieku ruiny przeszły w ręce wrocławskiego kupca, ale często zmieniały on właścicieli. W 1927 roku wałbrzyszanin Walter Brehmer podjął się prac konserwatorskich i zabezpieczył teren. Zrekonstruował też bramę i wieżę. Po II Wojnie Światowej obiektem opiekowali się harcerze. W 1961 roku został on zabezpieczony w formie trwałej ruiny i służy turystom do zwiedzania.
W połowie XIV wieku był siedzibą rycerzy rabusiów, ale później został przejęty przez Bolka II. W 1335 roku Cisy przeszły we władanie kasztelana strzegomskiego Nickela Boltze, który sprzedał zamek Aleksandrowi von Grunau. W 1429 zamek został odkupiony przez Urlicha von Seydlitz .
W 1466 roku w czasie wojen husyckich został cześciowo zniszczony, a nastepnie odbudowany i powiększony o przedzamcze zachodznie. W trakcie kolejnych modernizacji powstało przedzamcze wschodnie, a w XVI wieku wzniesiono półkolistą basteję, która broniła mostu.
W początku XVII wieku zamek należał do Mikołaja von Czeschhaus. W czasie wojny trzydziestoletniej w 1634 r. został spalony przez Szwedów. Opuszczony zamek zaczął popadać w ruinę.
Od 1655 roku jego właścicielką była Susanne von Sauermann, a w 1718 odkupił go Christoph Friedrich, hrabia Stolberg-Wenigerod. Kolejnym właścicielem był hrabia Zieten ze Strugi, który w 1833 roku oczyścił zamek z krzewów i drzew. Niestety kolejni właściciele niezbyt interesowali się ruinam, więc okoliczni chłopi czerpali z nich materiał budowlany. XIX wiek przyniósł nowe zainteresowanie ruinami zamku i stały się one miejscem licznych wycieczek.
W połowie XIX wieku ruiny przeszły w ręce wrocławskiego kupca, ale często zmieniały on właścicieli. W 1927 roku wałbrzyszanin Walter Brehmer podjął się prac konserwatorskich i zabezpieczył teren. Zrekonstruował też bramę i wieżę. Po II Wojnie Światowej obiektem opiekowali się harcerze. W 1961 roku został on zabezpieczony w formie trwałej ruiny i służy turystom do zwiedzania.
*