PANIE JANIE, PANIE JANIE...

     Parę dni temu odbyła się cykliczna wesoła impreza na urodziny Jana.

Uroczystość jak co roku odbywała się na zadrzewionym Placu Jana z Głogowa przy jego pomniku ławeczce. Było super.

    Nie brakowała Jasiów, Janów i Janin. Nie zabrakło dobrych słów Prezydenta Rafaela, Szefa TZG Zbyszka i naczelnej Tygodnika Głogowskiego Grażyny, czyli patronów i organizatorów.

    Młodzi, ale zdolni muzycy grali Panie janie i Sto lat. Oj działo sie działo.

    Były prezenty imieninowe dla małych Jasiów i najsztarszych Janów. Była też loteria, na której się wygrywało suwerniry - koszulki TG, notesy i ekologiczne torby płócienne na zakupy. Ja się załapałem na wszyskie, pewnie po starej znajomości, bo przed laty pracowałem w Tygodniku Głogowskim i mam w nim swój skromny udział.

    Było fajnie i wesoło i jak każe dobry obyczaj posadzono nowe drzewka w fosie miejskiej....

    Nie ukrywam, że imprez dodała mi sił i wyrwała z cowidowego marazmu i izolacji...

WSPOMNIENIOWO

     Należę do tych, co się z byle łachudrami nie zadają. Wolę z tymi, co kiedyś coś znaczyli i wstydu nie przynieśli.

    Bratałem się z muzami, księżnymi, uczonymi, rodakami i wieloma ciekawymi ludźmi. Oddałem część, tym co zgninęli w dobrej sprawie.

    Tylko z mistrzami krzyżackimi się nie bratałem,  wolałem trzymać się od nich w bezpiecznej odległości.

    W wielu miejscach byłem, wiele zwiedziłem i zobaczyłem. Miłe są takie wspomnienia. Oj miłe.

Jak znam siebie i życie, to bym się  zbratał z samym Bogiem, gdyby mnie do niego dopuszczono.

lWÓW, TRUSKAWIEC...

     Na początku lat dziewięćdziesiątych byłem z dwoma kolegami z Fundacji Batorego na Ukrainie, a dokładne we Lwowie i Truskawcu. Co prawda na zwiedzanie nie było czasu, gdyż mieliśmy bojowe zadanie dla przyjaciół z siostrzanej fundacji. Przekazywaliśmy im wiedzę o uależnieniach, programie AA i sprawdzonych metodach terapii.  Ja zajmowałem się narkomanią, a koledzy alkoholizmem.

    Nie powiem, polubiłem tych ludzi, oglądałem puste sklepy i pełne bazarki z cenami kosmicznymi. Szokiem dla mnie był fakt, że pensja lekarza wynosiła w przeliczeniu hrywiem na dolary, 15 $. Myśmy mieli dietę po 50 $ dziennie. Za wykłady mieliśmy przyzwoite honoraria w złotówkach. Boże, jaka dysproporcja.

    Gdy wyjeżdzliśmy do Warszawy zostawiliśmy im kawę, herbatę  i cukier. Wcześniej był bankiet pożeganalny, bezalkoholowy, ale z dobrym jedzeniem, który kosztował nieco ponad 30 $.

    Jednak nasz raczkujący kapitalizm był mniej zaborczy.

Nasza grupa przed hotelem we Lwowie.

Ja wśród sympatycznych Ukrainek.

Nasza trójka - od lewej Mirek, ja i Felek,

Na bankiecie.

Wykładam we Lwowie.

Mój wykład w Truskawcu.

BERLIN, POCZDAM I BRANDENBURG

       Nie mam uprzedzeń do Niemców, choć miałbym o co. Urodziłem się po wojnie, którą znałem z opowiadań rodziców, filmów i książek.

    Nie jestem mściwy i nie lubię nosić urazy w sercu, gdyż tak zostałem wychowany. Losy mojej rodziny z Leszna, blisko granicy z Niemcami nie były wesołe. Było, minęło.

    Do Niemiec pojechałem już po upadku muru berlińskiego i połączeniu się z NRD z RFN. Bardziej mnie interesowało jak sobie moi nowi znajomi radzą z transformacją ustrojową, która wywróciła ich świat do góry nogami.

    Nie powiem, poznałem wielu ciekawych i sympatycznych Niemców z którymi szybko nawiązałem fajny kontakt. Było to już pokolenie powojenne skażone komuną i zastraszone przez Stasi. Jednak nie było żle, wiele zobaczyłem i dużo się dowiedziałem. Wyjeżdżałem z lekkim uczucie niedosytu i fajnymi wspomnieniami.