NON OMNIS MORIAR

     Ze smutkiem odebrałem z rana wiadomość o śmierci Pierwszego Premiera RP Tadeusza Mazowieckiego.

     Miałem zaszczyt poznać go osobiście w czasie kampanii prezydenckiej w Głogowie - już wtedy członkowie PC (obecne PiS) próbowali buczeć, gdy przemawiał. Jednak było ich zaledwie kilku i po zwróceniu im uwagi uspokoili się. Wtedy to jeszcze było możliwe.

     Drugi raz spotkaliśmy się w marcu 2001 r. w Warszawie na Politechnice. Chwilę porozmawialiśmy i przypomniałem mu nasze spotkanie w Głogowie. Przypomniał sobie. Poprosiłem go o zdjęcie mojej córki Basi z nim i zgodził się od razu. A, że był to Człowiek Wielkiego Formatu i Kultury, to wstał do zdjęcia, mimo, że Basia miała wtedy 14 lat.

*

Warszawa 2001 r.

    O jego zasługach dla RP nie będę pisał, bowiem każdy przyzwoity człowiek je zna i wie, że są znaczne, tak w czasie Pierwszej Solidarności, transformacji ustrojowej, jak i później. Pan Tadeusz był przyzwoitym i zacnym człowiekiem i dlatego bardzo mi go żal. Jestem pewien, a piszę o tym ze smutkiem, że znajdą się różni prawicowi opluwacze, którzy będą próbować pomniejszyć jego zasługi, albowiem ich idole do pięt nie dorastają Panu Tadeuszowi Mazowieckiemu.