MOJE WNUKI

   Przez Ksawerego (Xawer), czyli orkan, który nawiedził nasz kraj, nie pojechałem w piątek do kuzyna w Poznaniu. Wiało jak diabli, padał śnieg z deszczem, zrobiło się zimno, a ja wolałem nie ryzykować jazdy w takich warunkach. A i komunikaty w TV i radio odradzały jazdę w takich warunkach. Na szczęście u nas Ksawery tak nie szalał i fruwające plastkowe elementy, które ostry wiatr zrywał z osłon balkonów nie uszkodziły mojego Szrocika.  Dla pewności wolałem go przeparkować w bardziej bezpieczne miejsce.  Czytałem na innych blogach i oglądałem zdjęcia  co ten łotr wyprawiał i muszę przyznać, że wyglądało to mało sympatycznie, a miejscami nawet strasznie. Brrrrr.

     Z braku laku i kit dobry, więc musiałem sobie jakoś inaczej czas zapełnić i postanowiłem poszukać w moich zbiorach zdjęć fotki moich wnuków i to w najnowszych ujęciach. A gdy je znalazłem, to postanowiłem się nimi pochwalić i opublikować na blogu, aby trochę zmienić nastrój z niepodległościowego na rodzinny. Wiecie dobrze, że rodzina  była i jest dla mnie wartością...

Moja czeladka 

*

Karolinka - moja najstarsza wnuczka, która kończy szóstą klasę. Nieco pyskata, ale tak się ma w jej wieku.

*

Wnuczek Miłoszek na wycieczce ze mną po pałacach - Obecnie przeszkolak całą gębą.

*

Miłoszek ze swoim cwaniackim uśmieszkiem i jego siostra Zuzia, czyli moja kolejna wnuczka. Robi za intelektualistkę na tle moich książek. Jest bardzo żywa i lubi popsocić, ale jak zapewnia, to bardzo dziadków kocha.

*

A to już moja najmłodsza wnuczka Emilka, która rośnie jak na drożdżach. Do babci lgnie, a do dziadka się przyzwyczaja, bo coś jej moja broda nie pasuje.  Wczoraj robiła za Świętego Mokołaja ale bez sztucznej brody.

*

Jak widać Emilka robiła też za renifera św. Mikołaja.

    Na razie mam ich czworo, ale córka Basia i zięć Łukasz - rodzice Emilki, nie powiedzieli jeszcze ostatniego slowa w tej materii. No i syn Piotrek, który planuje niedługo ślub, też chyba nie będzie zasypiał gruszek w popiele.

     Fajnie mieć taka rodzinę. A jeszcze tak niedawno moje dzieci wyglądały jak wnuki... Leci ten czas cholernie szybko... Ciekawe czy doczekam choć jednego prawnuka?

    Obiecane fotorelacje z kościańskiej fary opublikuję następnym razem, bo przez Ksawerego i spadek ciśnienia stałem się nieco sentymentalny i uciekłem w rodzinne klimaty.