BYŁO, MINĘŁO, A WSPOMNIENIA POZOSTAŁY

    Do napisania tych wspomnień skłoniła mnie Hania vel Malina swoimi wspomnieniami znad morza. Nad morzem byłem w wieku auto-stopowym, czyli w miarę młodzieńczym. Objechałem całe wybrzeże, spróbowałem wody morskiej na plaży w Międzyzdrojach i zagryzłem ogórkiem małosolnym, które tubylcy oferowali. Musiałem przecież jakoś wyrównać bilans mikroelementów w organizmie. Ogórki małosolne służyły pewnej grupie wczasowiczów płci brzydkiej do zagryzania wakacyjnej okowitki. A co!. Ja wtedy jeszcze nie byłem amatorem zimnych zakąsek.

   Dzieciństwo moje to jeziora w Boszkowie i Osiecznej - mieszkałem wtedy w Lesznie, a ojciec, który w jacht klubach zajmował się żaglówkami i kajakami, tam mnie na wakacje zabierał. Szybko więc nauczyłem się pływać i co zakrawa na niemożliwość nigdy się nie topiłem.

   W Głogowie to już była rzeka Odra i jej zatoki, no i nasza kanadyjka (łódź na wzór indiańskiego canoe kryta brezentem), którą ojciec sam zrobił. Miał mój staruszek niesamowity dar manualny i wszystko potrafił zrobić. A robił to starannie i po mistrzowsku. Z nim jeździłem na ryby i to na całe noce. Niestety po paru latach ojciec zachorował i łódkę trzeba było sprzedać do Kiekrza nad jezioro, gdzie dożyła swoich dni...

   Później było harcerstwo, a z nim biwaki, obozy, wędrówki, a nawet obóz instruktorski. Byłem w pierwsze drużynie im. Tadeusza Kościuszki, która powstała na fali przemian popaździernikowych w 1956 roku. Naszym wspaniałym drużynowym był Harcerz Orli druh Jan Horacjusz Przewoźnik. Gdy go odwołali za antysocjalistyczny całokształt (wartości i zasady przedwojennego ZHP, przysięgi na Boga Honor i Ojczyznę...) to i wielu z nasz też powoli odchodziło. Drużyna się rozpadła i powstała inna. Doszedłem w tej pierwszej do stopnia ćwika i funkcji instruktora ZHP. Wtedy jeszcze  mocno wierzyłem w ideału skautowskie...

*

Moja drużyna krótko po powstaniu - prowadzi ją druh Horacjusz.

*

A to już moja drużyna w większym składzie. Ja sobie maszeruję w drugim rzędzie.

*

Mój pierwszy obóz w Sobieszowie niedaleko Cieplic w Karkonoszach. Ja trzeci od lewej w czasie służby w kuchni. Wtedy już druha Przewoźnika nie było z nami. Jak widać już wtedy trzymałem się bliżej kuchni.

*

A to już obóz instruktorski w Dobiegniewie i nasz zastęp "Czarnych Węży". Ja po cywilu przykucnąłem. Jestem ogromnie ciekaw,  jak się potoczyły dalsze losy moich kolegów.

*

Jakieś szkolenia były - ja pierwszy z lewej. Miałem wtedy ksywkę Zbyszka z Bogdańca z uwagi na fryzurę i bluzę z kapturem. Za mną taki pyzaty i krótko ostrzyżony to Maćko z Bogadańca.

   Coś z harcerskiej włóczęgi we mnie pozostało i pewne wartości z czego jestem dumny. Szkoda, że naszą drużynę rozwiązano. Przetrwały jednak nasze kroniki i kopie dokumentów, które przechowuje mój kolega i dawny przyboczny Paweł Jańczuk. Ja na ich podstawie napisałem hasło do Encyklopedii Ziemi Głogowskiej, a mój kolega umieścił to w "Wehikule Czasu" TZG i w głogowskich tygodnikach. Musiałem przecież ocalić naszą drużynę od zapomnienia, bo na nie została skazana przez ówczesnego komendanta hufca (mniejsza o nazwisko, bo nie żyje), gdy Janka Przewoźnika odwołano i obłożono anatemą. Janek jeszcze żyje i godnie się starzeje.

    A zamki polubiłem, gdy na pierwszym obozie zwiedziłem zamek Chojnik.

   Po harcerstwie zaczęły się autostopowe wędrówki po Polsce. Objechałem ją wokoło, wzdłuż i wszerz. A co przeżyłem to moje... Część z nich opisałem w swojej pierwszej książce "Wędrowiec czyli skrzydlata dusza"...

   Później już tylko praca, dalsza nauka w systemie zaocznym i moja młodość górna i chmurna... Najważniejsze, że 31 lat temu powoli powróciłem do dawnych wędrówek i skautowskich wartości... Tylko z paleniem mi nie wyszło. Te lata górne i chmurne opisałem w kolejnych książkach "Skazany na Uherce" i "Usłyszałem pukanie od spodu"...

   Jeszcze tylko dwie doby i witajcie Góry Sowie, sztolnie i inne tajemnicze miejsca. Wielką Sowę sobie raczej odpuszczę, bo ile razy można się na nią wdrapywać. No i najważniejsze, że z dala od afer taśmowych i skretyniałych polityków.