TRZEBNICA - BAZYLIKA

    Z małym poślizgiem (wnuki ważniejsze) zrelacjonuję  zwiedzanie trzebnickiej bazyliki św. Jadwigi Śląskiej i św. Bartłomieja, a zarazem Sanktuarium. Jestem pod wrażeniem bogactwa i historii Bazyliki.

   Pierwszy zapis o Trzebnicy pochodzi z 1138 r. W 1202 roku książę oleśnicki Henryk Brodaty ufundował kościół i klasztor do którego w 1203 roku przybyły z Bambergu cysterki. Trzebnica była od XIV wieku w granicach księstwa Oleśnickiego. Różne były losy klasztoru, nastąpiła sekularyzacja i...

    W 1870 r. cześć klasztoru kupili Joanici, a resztę w 1884 Boromeuszki, aby z czasem odkupić od Joanitów ich część.

   Po śmierci księżnej Jadwigi Śląskiej, żony Henryka Brodatego, która wiele lat swojego życia poświęciła ludziom biednym i już za życia miano ją za świętą, została kanonizowana i pochowana w kościele w kaplicy św. Jana Chrzciciela. Po latach została przeniesiona do barkowego sarkofagu z czarnego marmuru w kaplicy jej imienia.  Bazylika stała się sanktuarium imienia św. Jadwigi i św. Bartłomieja. 

*

FOTORELACJE

*

Wejście do bazyliki.

*

Nawa główna bazyliki.

*

*

Lewa i prawa strona nawy głównej.

*

Nawa boczna z konfesjonałami.

*

Ambona i ołtarz główny.

*

Ołtarz główny - część dolna i zwieńczenie.

*

*

Ołtarz boczny przed kaplicą św. Jana Chrzciciela, ręcznie kuta brama żelazna do kaplicy i freski w kaplicy.

*

Mały chór nad kaplicą.

*

Chór i secesyjne organy, obok barokowe rzeźba.

*

*

*

*

Różne ujęcia sarkofagu św. Jadwigi i mała ambona w kaplicy jej imienia.

*

*

*

*

Krypta św. Bartłomieja - symboliczne grobowce książąt, kuta brama do części krypty z sarkofagiem.

*

Grób ks. prof. Antoniego Kiełbasy (salwatorianina) w krypcie św. Bartłomieje.  Przez trzysta lat nikt nie był w krypcie chowany.

*

Dwa sarkofagi przed ołtarzem głównym bazyliki. Po lewej księcia Henryka Brodatego, a po prawej wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego.

   Pora opuścić malowniczą bazylikę i udać się w dalszą drogę. Musicie przyznać, że Dolny Śląsk obfituje w takie perełki architektury, a jego bogactwo historyczno-kulturowe jest nieprzebrane. Życia mi nie starczy, aby wszystko to zobaczyć, sfotografować i opublikować. Niech Hania vel Malina zaświadczy moje słowa, bo jest biegła w tych sprawach.