SCHOWAĆ SIĘ W WIEŻY...

    Od wojskowych wspomnień czas na inne wspomnienia, które są związane z moimi zainteresowaniami. Jak się pewnie domyślacie, będą to wspomnienia  z moich wędrówek po historycznych budowlach, które tak są miłe moim oczom i duszy wędrowca. A biorą się one zawsze wtedy, gdy porządkuję swoje zdjęcia z wcześniejszych wycieczek, które zapisuję na dysku. Zimowa pora, to czas na przebranie ich, obróbkę,  opisanie w albumach i zapisanie na innym , zewnętrznym nośnku.

    Nie ukrywam, że praca nad zdjęciami ma też inny walor, bo przy okazji planuję sobie kolejne wypady jak tylko słoneczko bardziej przygrzeje. Pozwala mi również na ucieczkę od popieprzonego świata polityki, którego nie sposób nie zauważyć i usłyszeć w radiu i telewizorze. 

   Nadymają się nasze "elyty", stroją w kolorowe piórka, a pierdolą przy tym takie farmazony, że łeb boli. Przy czym przynależność partyjna nie ma tu najmniejszego znaczenia. Wiem jedno, że gdyby głupota ludzka miała skrzydła, to po sejmie, studiach telewizyjnych i radiowych nasi politycy fruwaliby niczym gołębie i gołębice. Albowiem głupota ludzka jest niewymierna i ponadczasowa, a idiotów ci u nas dostatek.

    Na glebę powalił mnie nowy związkowy sojusz robotniczo-chłopski i zapowiedź blokad dróg, torów i co im tylko przyjdzie do głowy. Nic dziwnego, że szczena opadła mi na kolana. I pomyśleć, że co za PRL było propagandową sieczką i sennym marzeniem, za RP stało się ciałem. Dobrze, że mam jakieś pole manewru, swoją niszę i bezpieczne idahoo, gdzie się schowam, gdy brać robotniczo-chłopska całkowicie mnie zablokuje...

    Pora więc schować się w kolejnej wieży rycerskiej w Dalkowie, wsi niedalego Głogowa, którą wybudował ród rycerski von Glaubitz w XVI wieku. Wieża miała znaczenie mieszkalne i obronne. Dalków był własnością tego rodu. Gdy rodzina przeniosła się do nowowybudowanego pałacu, wieża spełniała inną rolę, aby z czasem stać się leśniczówką. Po drugiej wojnie światowej pozbawiona opieki zaczęła niszczeć, aż popadła w ruinę. Teraz znajduje się w rękach prywatnych, a nowy właściciel próbuję ją odrestaurować, ale to wymaga dużych pieniędzy i czasu. Trzymam więc kciuki za niego...

*

Pora pożegnać się z obrośniętą gęstym bluszczem wieżą i udać się w inne miejsce, a tych na Dolnym Śląsku nie brakuje.