BŁĘDNE SKAŁY

    Nie było mnie parę dni na blogu, gdyż siadł mi mój stary komputer i dopiero wczoraj kupiłem nowego laptopa. Ma on system Windows 8, więc muszę go rozgryźć, gdyż jest nieco inny od starego systenu. Próbowałem ratować swój stary, ale "informatyk" tak mi go naprawił, że nie zaskoczył mi internet. Więc mój staruszek został maszyną do pisania i obrabiania zdjęć.

    Jak wcześniej wspominałem, opublikuję dzisiaj moją wędrówkę po Błędnych Skałach w Górach Stołowych. Te skały robią niesamowite wrażenie, a wędrówka między nimi przyprawia o dreszce. Trzeba się przeciskać między skałami i pod nimi. Miejscami jest tak ciasno, że musiałem mocno wciągać swojego maćka, aby przejść. Na szczęście nie musieli mnie brać "na pych". To jeszcze nie było najgorsze, ale zginanie się w pół deczko mnie wkurzało, gdyż nie lubię nikomu kłaniać się w pas, ale skały musiałem szanować. Z dziwami natury się nie dyskutuje. Podobnie było na Szczelińcu, ale o tym następnym razem.

*

Fotorelacja w wędrówki

Zaczynam swoją wędrówkę nieświadom trudności szlaku.

*

Wspaniały widok z Błędnych Skał.

*

Platforma widokowa .

*

Im dalej, tym trudniej, no i skały nieco przerażają.

*

Inni turyści też podpierali skały nad głową.

*

Może na głowę nie spadną.

*

         *

         *

Robi się śmieszno i straszno.

*

           I coraz ciekawiej.

*

           *

Pokłon skałom.

*

Robi się nieco przestrzenniej.

*

Blisko, coraz bliżej.

*

Błędne Skały zdobyte. Powrót lżejszy, ale męczący, bo już inną trasą i bardziej pod górę.

     Pora pojechać na Szczeliniec. Wędrówka tak zaostała zaplanowana, aby zdążyć na parking i wrócić do wyjazdu ze skał przed pełną godziną. Bo o pełnej wyrusza kolejna grupa samochodziarzy na parking przed wejściem na Błędne Skały.

      U mnie w porzo, Szrocik po małym remoncie chodzi jak złoto. Wnuczek Miłoszek jest już przedszkolakiem i tylko Zuzię mamy w domu przez pół dnia. Za tydzień jadę do Miłkowa na trzydobowy dyżur.

     Uf, jakoś rozgryzam mojego lapcia.