WĘDRÓWKA BIESZCZADZKA - CZ. III

    Pora opuścić uroczą cerkiewkę w Smolniku i OZ-et, po którym pozostało tylko wspomnienie i pusty plac porośnięty olchą samosiejką, i udać się w dalszą drogę do miejsc, w których pracowałem.

    Tym razem będzie to Dwernik, gdzie utwardzaliśmy plac przed nadleśnictwem i wydobywaliśmy żwir z potoku Dwernik. W tamtym okresie w Dwerniku utworzono nowe nadleśnictwo, które musiało się jakoś urządzić. Po jakimś czasie je zlikwidowano  i dwernickie lasy przyłączono z powrotem do Lutowisk. Takie to były czasy za PRL-u.

    Gdy zwiedzałem Dwernik po kilkudziesiąciu latach, to natychmiast pojechałem zobaczyć kościół katolicki, który zbudowano z pozyskanego drewna z rozebranej cerkwi w Lutowiskach. Nie powiem, ładny jest ten kościółek, coś na styl góralski, ale to już nie jest to samo, co zabytkowa cerkiew, bezmyślnie rozebrana.

*

Na rozstaju dróg obok przydrożnego barku z napojami i posiłkiem na gorąco spotkaliśmy smętnego wedrowca, który sprawiał wrażenie, że nie ma co ze soba począć. W czasie rozmowy wyznał, że odszedł od żony i ruszył szukać szczęścia w Bieszczadach. Wzruszyła nas jego opowieść, więc kupiłem mu piwo i papierosy, a Alenka z Bukowego postawiła mu ciepły posiłek. I tak pożegnaliśmy samotnika, który szukał nowego miejsca na ziemi, zapominając, że zakapiorskie czasy dawno minęły.

Z Renią na moście nad Sanem w drodze do Dwernika. Poniżej kamienne progi rzeczne, które przy wyższym poziomie wody tworzą wspaniałe kaskady wodne.

I oto zbliżamy się do Dwernika jak wskazuje tablica.

Uroczysko i załom potoku Dwernik. Z prawej strony na załomie potoku wydobywaliśmy  żwir na utwardzenie placu nadleśnictwa.

A to drewniany kościółek w Dwerniku zbudowany z materiału po rozebranej cerkwi w Lutowiskach.

Pora opuścić Dwernik i udać się do Chmiela, przez który kilka razy przejeżdżałem do pracy na Sękowiec.

Przełom Sanu pod Chmielem. Pięknie on wygląda z góry od drogi.

A to wodne kaskady na Sanie pod Chmielem. Widok z drogi na Sękowiec.

Zabytkowa cerkiew w Chmielu z dużą kopuła i latarenkami i dwoma mniejszymi na końcach kalenicy dachu.  Przejeżdżając obok niej do pracy obiecałem sobie, że kiedyś tu wrócę i zobaczę ją z bliska. I moje marzenie się spełniło z naddatkiem.

Po lewej kamienny nagrobek dawnego właściciela Dwernika, a po prawej płyta z piaskowca z herbem i epitafium wyrytym w starocerkiewnej grece na terenie cerkwi.

A to już Sękowiec i domek myśliwski. Za moich czasów go nie było.

Jeden z domków kempingowych na zboczu wzniesienia. Ten ośrodek należał do nadleśnictwa w Lutowiskach, a my wykonywaliśmy prace porządkowe przed rozpoczęciem sezonu. W sezonie był też w Sękowcu punkt felczerski z dziarskim felczerem, który za kołnierz nie wylewał, ale na robocie się znał.

A to ta słynna stokówka z Sękowca na Rajskie, przez Tworylne, którą  oczyszczaliśmy przed budową z krzaków i olch. Co wartościowsze drzewa ścinali zawodowi pilarze, a my spalaliśmi gałezie.

  Pora opuścić Sękowiec i pożegnać ośodek kempingowy, który zmienił właściciela z państwowego na prywatnego. Ruszyliśmy na Rajskie stokówką, do której budowy się przyczyniłem. Klucz do szlabanów pożyczyłem od swojego dawnego leśniczego, a były dyrektor Bieszczadzkiego Parku Narodowego załatwił nam przejazd przez ten rezerwat przyrody. Inaczej by się nie dało, bo straż leśna by nas zawróciła i mandatem "ugościła".

    Po oddaniu kluczy emerytowanwmu leśniczemu udaliśmy się na mój ostatni ośrodek w Skorodnem, który faktycznie był moim pierwszym OZ-etem w mojej bieszczdzkiej odsiadce. (cdn).