MOJE BIESZCZADY

     Pierwszy raz trafiłem w Bieszczady w 1971 roku. Nie był to planowany wyjazd, a raczej przymusowy. W grudniu 1970 roku brałem udział w manifestacjach  w Szczecinie za co zostałem skazany na trzy lata odsiadki. Po uprawomocnieniu się wyroku zostałem przeniesiony na oddział II karny. Po dwóch tygodniach zostałem wyczytany przez oddziałowego, że mam się pakować, bo jadę w transport. Po obiedzie wywołano mnie z celi i udałem się do magazynu, gdzie zdałem kazionne ubranie i ubrałem swoje, odebrałem też inne rzeczy z depozytu, zegarek i inne drobiazgi. Potem suką z aresztu w Stargardzie przewieziono nas do Szczecina na rampę, gdzie był podstawiony wagon aresztancki. Za jakiś czas wagon doczepiono do jakiegoś składu. Jechaliśmy półtora doby, aby wylądować w Przemyślu. Tam nas odczepiono, by po paru godzinach ruszyć innym składem dalej. Nie mieliśmy pojęcia, gdzie nas wiozą, wreszcie wagon stanął, odczepiono go, a my wyszliśmy na rampę. Mżył deszczyk, było mglisto, wokół jakieś góry i napis na małej stacyjce UHERCE. Gdzie my do diabła jesteśmy? Ktoś bardziej obyty w turystyce powiedział, że jesteśmy w Bieszczadach.

    Przed nami klawisze w mundurach polowych z psami kazali nam ustawić się w kolumnie i ruszyliśmy do Olszanicy...

   I tak się zaczęła moja epopeja bieszczadzka. Bieszczady pokochałem i często do nich wracam. Bo w Bieszczady się tylko raz przyjeżdża, a jak dobre duszki Czady rzucą sympatyczny urok, to się już do nich wraca.

   Swoje dole i niedole Bieszczadzkie opisałem w swojej drugiej książce "Skazany na Uherce".

                                          

Lubię Bieszczady, czesto do nich wracam, mam tam wielu znajomych i przyjaciół. Poznałem wielu zakapiorów bieszczadzkich, sól tej ziemi. Ale o tym będę pisał w kolejnych odcinkach. Do zobaczenia za tydzień.