PO ZŁOTO

    Po dostatecznym dotlenieniu i duchowych przeżyciach z wąwozu pojechałem do Złotoryi po złoto. Nie, żebym swoją wędrówką nadszarpnął swój budżet, ale jak mawiają starzy Górale - od przybytku głowa nie boli.

    Kopalnia złota "Aurelia" powstała w 1660 roku, gdy wykuto pierwszy chodnik w bazaltowej skale. Przez wiele lat wydobywano tam złoto drążąc kolejne chodniki. Podczas wycofywania się Niemców w 1945 r. chodniki zostały zasypane i jak fama niesie, Niemcy ukryli w kopalni skarby Dolnego Śląska. Nic więc dziwnego, że poszukiwacze skarbów penetrowali kopalnię, aby je odnaleźć. Obecnie dla zwiedzających udostępniono stumetrową trasę. Chodniki nie są zbyt wysokie, ale śliskie i bardzo wilgotne. Stary szyb wentylacyjny stał się miejscem zamieszkania dla nietoperzy i nie można tam chodzić.

   To nie moja pierwsza wędrówka po kopalni, ale ciągle liczę, że uda mi się spotkać legendarnego mnicha, albo błądzącego gwarka ze złotem, który nie może się z kopalni wydostać, bo żal mu złoto zostawić.

*

Legenda o złym mnichu

  Onegdaj do kopiących złoto górników przyszedł pazerny mnich z pobliskiego klasztoru czyniąc wyrzuty gwarkom, że nie wspomagają "biednego" klasztoru i nałożył na nich dziesięcinę, którą systematycznie egzekwował. Górnicy się buntowali, że im część krwawicy mnich zabiera, ale on groził klątwami i dalej swoje robił. Gdy w swojej pazerności odebrał im kolejny cały urobek, to górnicy postanowili go zabić. Podczas kolejnej "wizyty" zwabili go w boczny chodnik i zabili. Od tej pory duch mnicha błąka się po chodnikach i jęczy straszliwie. Biada temu, który go spotka. Tyle legendy.

Fotorelacje

*

Wejście do kopalni złota. Jak widać zbudowane parę lat temu.

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

   Złota nie znalazłem, ale słyszałem w bocznym chodniku zawodzenie mnicha. Boczny chodnik był jednak bardzo niski, więc odpuściłem sobie bliższy kontakt z mnichem, bo mógłby mi przecież ostatnią stówę z portfela zabrać. Nie spotkałem też błądzącego gwarka ze złotem, ale i tak warto było kolejny raz zagłębić się w  chodniki kopalni, penetrować boczne wyrobiska i ocierać się o bazaltowe skały z rdzawymi zaciekami.

   Postanowiłem jeszcze wejść na Basztę Kowalską, aby z góry popatrzeć na Złotoryję, dla której mam osobisty, ale bardzo dobry stosunek mentalny. Ale o tym kolejnym razem...